Kalt á toppnum?

Jása! Höfuðsnillingurinn Karl Ferdinand, fjarskyldur bróðir náunganna í Franz Ferdinand, hefur birt viðtal við mig á heimasíðunni sinni! Nú er ég orðinn frægur og heimta morgunmat í rúmið. Kampavín og styrjuhrogn, tek ekki annað í mál. No more súrmjólk for me, baby!

ROSKILDE 2004

Jó. Eitt er mér efst í huga eftir að hafa heimsótt Hróarskelduhátíðina í fyrsta sinni nú um helgina: Hvers vegna í mothaphuckin ósköpunum hef ég ekki farið fyrr??? Ég er nánast orðlaus af gleði og hamingju yfir þessu öllu saman - en ætla þó að
reyna að lýsa helstu viðburðum hér.

Hróarskelduhátíðin er himnaríki - a.m.k. fyrir mann eins og mig sem hef gaman af tjaldútilegum, bjór, Dönum og tónlist. Stemmningin er afskaplega góð og einhver þægileg rólegheit yfir öllu svæðinu. Ég sá engin slagsmál alla helgina en Daði sá ein slík og voru þar á ferð tveir hraustir íslenskir víkingar. Svona hátíð er auðvitað hvalreki á fjörur tónlistarnörds eins og mín sem fær í fyrsta lagi að sjá heilmarga tónleika og í öðru lagi tækifæri til að nördast og besservissa við og með besservisseranördum frá öllum heimshornum. Meiriháttar alveg hreint! Veðrið var að vísu ömurlegt og svæðið eitt drullusvað, og tafði það fyrir manni því það tók helmingi lengri tíma að rölta á milli sviða og atriða - og sá ég því ekki alveg jafn margar hljómsveitir og ég hefði kosið. Ég náði þó öllu því helsta sem ég vildi ná.

Ég mætti á svæðið á föstudeginum eftir stuttan kaffibolli með Leu fyrrverandi sambýliskonu minni í Köben. Ég fékk armband um úlnliðinn, rölti inn á svæðið í fínu grænu skónum mínum sem mér þykir undurvænt um, sá drulluna og hugsaði með mér:
"hmmmm, væri ekki graður leikur að fara að skipta um skó?" Um leið og ég hugsaði þetta steig ég upp í hné í drullupoll. Eftir það var mér meira og minna sama umhvort ég væri skítugur eða ekki - maður vandist þessu bara. Eftir stutt stopp á tjaldsvæðinu var kominn tími á fyrstu tónleikana mína þessa helgina. Blökkumennirnir ungu í N*E*R*D blésu mig hreinlega burt. Hingað til hef ég ekki verið N*E*R*D fan og ósköp lítið pælt í þeim en þessir tónleikar voru ótrúlegir. Nú er ég orðinn aðdáandi og ekki seinna vænna. Eitt skemmtilegasta sörpræs sem ég hef orðið fyrir í lengri tíma. Gamalmennið David Bowie klemmdi taug í rassgatinu stuttu fyrir hátíðina og varð að hætta við að troða upp þannig að næst lá leið okkar á Pixies. Ég sá Pixies í Kaplalrika fyrir mánuði síðan og þeir voru betri á Hróarskeldu en þar - en ekkert mikið öðruvísi. Það var helst að þau væru betur æfð og ekki alveg jafn fúl hvort út í annað. En þau sviku ekki, stemmningin var mikil og prógrammið bara fínt. Verst þótti mér að missa af Avril Lavigne sem var að spila á sama tíma. The Hives voru ágætir - ég sá þá hita upp fyrir Rolling Stones í Köben í fyrra og fannst nú ekki mikið til tónlistar þeirra koma en þeir mega eiga það að þeir eru frábært tónleikaband, enda var stemmningin góð þó svo að ég hafi þegar verið byrjaður að búa mig undir tónleika Sly og Robbie sem byrjuðu klukkan tvö um nóttina. Þessar reggaegoðsagnir voru í hörkufíling, tóku því rólega til að byrja með en svo æstust leikar eftir því sem leið á. Ég var í svaðalegum fíling fyrsta klukkutímann en þá skall þreytan á mér eins og vatnsfata enda ég ekki búinn að sofa nema í ca. 2 klukkutíma sólarhringinn á undan. Það var því lítið annað að gera en að halda heim á leið til að safna kröftum fyrir nýjan dag. Áður en ég fór á Sly og Robbie hitt ég þó mér til mikillar ánægju uppáhalds bloggarann minn hana Katrínu. Það er fríkí hvað maður rekst á fólk þarna hægri vinstri þrátt fyrir allan mannfjöldann. Eins er alltaf svolítið skrýtið að hitta í fólk í fyrsta sinn sem maður hefur einungis spjallað við á netinu - maður verður vandræðalegur og veit ekkert hvað maður á að segja. En Katrín er indælis manneskja og jafnvel viðkunnalegri í persónu en á prenti, og þá er mikið sagt:)

Maður vaknar snemma á Hróarskeldu og fyrri part dagsins var eitt í að borða, drekka bjór og sleikja sólskinið - því þótt það jafi rignt heilan helling kom steikjandi sól inn á milli og þá fór ég nú að kannast við det dejlige Gajol vejr sem maður á að venjast frá Danmörku. Einnig brá ég mér í kalda sturtu í unisex klefa, þ.e. strákar og stelpur saman, og var það sérdeilis skemmtileg upplifun - gaman að fá tækifæri til þess að vera bökk nekkid fyrir framan fullt af fólki án þess að endi með því að maður sé snúinn niður eða kallað á lögguna. Ég var búinn að hlakka mikið til að sjá Lady Saw spila, en hún er mögnuð söngkona frá Jamaíku og þrælmyndarleg í þokkabót - en mér og fleirum, t.d. tjalla einum sem ég spjallaði heilmikið við kvöldið áður og hitti síðan aftur á tónleikunum, til mikillar mæðu hætti hún við að spila á síðustu stundu. Það gekk orðrómur um að henni væri of illt í rassinum til að treysta sér á svið, en sá orðrómur fékkst ekki staðfestur. Ég var svo svekktur yfir þessu að ég stikaði rakleiðis til ávaxtasalans á svæðinu og keypti mér 3 vatnsmelónur. "Þetta ætti að kenna Lady Saw að hætta ekki við tónleika þegar ég er á svæðinu" hugsaði ég reiður meðan ég saug melónurnar og eyðilagði hvítu dönsku landsliðstreyjuna mína með bleikum melónudropum. Ekki þýddi þó að gráta Ásgeir bónda lengi því næst á dagskránni var náfrændi Lady Saw, Beenie Man. Hann lét tvo gæja hita upp fyrir sig sem voru báðir magnaðir og Bauni sjálfur var fínn en kannski full einhæfur fyrir minn smekk, þó svo að meiri fagmann í faginu hafi ég trauðla séð á sviði. Ég þurfti svo að láta mig hverfa með fyrra fallinu af Beenie man því á stóra sviðinu voru að hefja leik sjálfur Iggy Pop og hinir upprunalegu Stooges, hvorki meira né minna. Hvílíkir tónleikar! Iggy var hreint út sagt mergjaður á að líta, ber að ofan í þröngum gallabuxum og engum naríum þannig að rassaskoran blasti við manni og auk enn frekar á kraftinn sem stafaði af öldungnum á sviðinu. Ég skemmti mér auðvitað frábærlega og missti mig örlítið í lögum eins og "No Fun", "1969" og "I Wanna Be Your Dog" - sem þeir tóku tvisvar og hefðu að ósekju mátt taka einu sinni enn - slíkur var stemmarinn. Ég tók þann kostinn að sleppa Basement Jaxx til að ná í gott stæði á kynvillingnum káta Morrissey. Ég er auðvitað mikill Morrissey maður og hann brást hvorki mér né öðrum aðdáendum að þessu sinni - hélt magnaða tónleika og var miklu betri heldur en þegar ég sá hann í Köben í fyrra. Ég hélt að það myndi líða yfir mig þeagr hann tók eitt af mínum eftirlætis lögum "There is a Light That Never Goes Out" en ég hélt sönsum, dansaði eins og Helgi Tómasson endurfæddur og var hreint út sagt of þreyttur til að nenna að rölta yfir á Fatboy Slim að Morrissey loknum. Ég sé svolítið eftir því núna því ég fíla Fatboy - en svona er lífið.

Eftir að hafa chillað dágóða stund og tekið saman tjaldið á sunnudeginum var stefnan tekin á Santana á stóra sviðinu. Í seinni tíð er ég byrjaður að fíla Carlos Santana vel og var því helvíti spenntur. Ég tók mér því stöðu framarlega og naut þessara frábæru tónleika á botn. Kallinn var í fljúgandi fínum fíling og ekki síður gæjarnir fyrir aftan trommusettin 3 á sviðinu og ofursvali hammondorgelleikarinn - sólin skein ótruflað alla 2 tímana sem hann spilaði og mér leið hreint út sagt yndislega. Allt frá fyrsta laginu - "Santana Jam", gegnum öll gömlu og góðu og nýju og góðu lögin - og þegar kom að næstsíðasta laginu, "Oye Como Va", var ég kominn allra fremst, öskrandi og dansandi og hefði líklega getað klipið í yfirvaraskeggið á töffaranum hefði ég verið eins og 3 metrum hærri. Síðasta lagið - "You´ve Got to Change Your Evil Ways" - tileinkaði hann síðan George Bush og kórónaði þannig einhverja skemmtilegustu tónleika sem ég hef séð á ævinni. Ég rölti mér síðan og náði síðustu lögunum hjá Franz Ferdinand sem virkuðu andskoti frískir, og þaðan aftur á stóra sviðið þar sem sjálfir Wu-Tang Clan voru að byrja að spila. Ég hef alla tíð haft gaman að Wu-Tang og þeri byrjuðu af krafti - tóku alla helstu smellina sem ég hafði vonast til að heyra, tóku m.a.s. "Shimmy Shimmy Ya" til heiðurs Ol' Dirty Bastard sem hefur líklega á sama tíma verið að láta taka sig í óæðri endann á einhverjum skítugum fangelsisbedda í U.S. of A., nú eða öfugt. Ég hreifst gríðarlega af leik Wu-Tang, svo gríðarlega að restina af kvöldinu var ég sönglandi frasa eins og t.d. "Wu-Tang Mothafuckah-ah!", "Wu-Tang Clan ain´t nuttin to fuck wit!" og "Yo! One Two One Two - It´s tha Wu!", sjálfum mér til skammar og öðrum til ama. Ég hélt að ég myndi missa af Muse og var ekkert að syrgja það í sjálfu sér, en náði samt síðasta einum af hálfa klukkutímanum af tónleikunum þeirra því þeir spiluðu í hátt á þriðja klukkutíma. Muse komu mér satt að segja á óvart, voru drulluþéttir, söngvarinn var þónokkuð góður og þeir náðu að magna upp heljarinnar stemmningu. Eftir Muse var svo haldið niður í Köben og gist þar um nóttina. Eftir á að hyggja sé dulítið eftir þeirri ákvörðun og því ég hefði viljað vera allt sunnudagskvöldið á Skeldunni líka því ég var kominn í svo assgoti góðan fíling. Næst ætla ég bara að bíða rólegur og fara heim með síðustu lest á mánudagskvöldinu. Næst, segi ég, því nema að eitthvað fáránlegt komi upp á verð ég þarna mættur galvaskur á næsta ári og mun fylgjast spenntur með dagskrártilkynningum í allan vetur. Ég er líka byrjaður að búa til minn eigin persónulega óskalista fyrir bönd sem ég vil að spili á næsta ári og tróna þar á toppnum ELO, Tatu og Kalli Bjarni. Á næstu hátíð næ ég líka vonandi að sjá fleiri bönd sem ég þekki lítið eða ekkert til fyrir - því þó ég hafi séð fullt af slíku núna náði ég t.d. ekki að sjá einu einustu norska hipphophljómsveit og ekkert heyrði ég hressilegt poppið frá Tyrklandi heldur. Úr þessu verður bætt næst.

Ég verð þarna á næsta ári og vonandi á mörgum hátíðum til viðbótar. Roskilde rúlar - og við þá sem hafa aldrei farið og ætla sér aldrei að fara segi ég þetta: Þið vaðið villu vegar og eruð, já ég verð barasta að segja það hreint út, þið eruð heimskingjar!

Ég þakka gott hljóð.